Żegnamy Cię Stanisławie, Nasz Drogi Przyjacielu

Stanisław kochał język angielski. Na pewno podpisałby się pod sformułowaniem: „granice języka są granicami naszego świata”. Miało się wrażenie, że Stanisław wraz ze znajomością zasad angielskiej gramatyki, przejął angielski sposób myślenia oraz bycia. Jak na wyspiarza przystało miał zawsze swoje zdanie na określony temat i potrafił tego zdania bronić. Wydawał się człowiekiem staroświeckim, hołdującym klasycznym wartościom. Chętnie jednak korzystał z najnowszych technologii. Nie rozstawał się ze swoim laptopem.

Tak jak bohaterowie powieści Josepha Conrada trwał przy swoich zasadach, często na przekór otoczeniu. Konsekwencja powinna zostać nagrodzona. Przecież w tym wszystkim musi o coś chodzić. John Keats w „Odzie na urnę grecką” napisał:

„Attycki kształcie! Piękna sceno, gdzie tak wiele

Dziewcząt, chłopców, w marmurze wykutych, roztrąca

Biegnąc, gałęzie lasu i zdeptane ziele!

Wabisz nas i uwalniasz od myśli, milcząca

Formo, jak wieczność! Zimna Eklogo! Gdy w pyle

Szarego czasu zgaśnie to wokół nas życie,

Gdy inne dzieje inny, niż ten, ból zaciemni,

Ty przetrwasz, aby ludziom znów mówić: Widzicie?

„Piękno jest prawdą, prawda pięknem” – tylko tyle

Można wiedzieć i warto wiedzieć, tu na ziemi”.

Stanisław był człowiekiem wielu talentów. Lubił i potrafił grać na gitarze. Jego zdaniem w piosenkach Beatlesów napisanych znakomitą angielszczyzną zawarte jest całe spectrum ludzkich uczuć i emocji.

Jak na gentlemana przystało starał się dbać o kondycję fizyczną. Zimą biegał na nartach, latem jeździł na rowerze. Jego marzeniem było przejechanie w ciągu dnia 100 kilometrów. W końcu dwóch ostatnich zwycięzców Tour de France to Brytyjczycy.

Cóż tu jeszcze dodać w obliczu majestatu śmierci?

Jak napisał Shakespeare: „reszta jest milczeniem”.

Żegnaj Stanisławie.