W piątek 1 września minęła 78. rocznica wybuchu II wojny światowej. Powtórzmy za poetą - „historia to dziś, tylko cokolwiek dalej”. 1 września 1939 roku również przypadał w piątek. O godzinie 4.45 rozpoczęła się niemiecka agresja na Polskę.

Polski wrzesień jest symbolem martyrologii narodu polskiego. Druga wojna światowa była wojną totalną. Od pierwszego dnia działań wojennych celem okupanta staje się społeczeństwo polskie, które miało zostać sparaliżowane strachem. Niemieckie samoloty zrzucają bomby na obiekty cywilne oraz ostrzeliwują bezbronną ludność, która, porzucając domy i tracąc dorobek życia, szukała schronienia przed najeźdźcą.

Wspominając  wrzesień 1939 roku nie można zapomnieć o bohaterstwie polskiego żołnierza, który mimo ogromnej przewagi wroga wykazał się męstwem i poświęceniem na polu walki, spełniając swój obowiązek do końca. Obrońcy Westerplatte, Wizny i Helu, uczestnicy bitwy pod Bzurą, Kutnem, Tomaszowem i Kockiem na zawsze znaleźli miejsce w Panteonie polskiego oręża.

Los Polski zostaje jednak przesądzony 17 września 1939 roku. Na wschodnie tereny Rzeczpospolitej wkracza Armia Czerwona. Tym samym wchodzą w życie postanowienia paktu Ribbentrop-Mołotow. Sojusz III Rzeszy ze Związkiem Radzieckim miał na celu likwidację państwowości polskiej. Polacy mieli zostać podporządkowani niemieckiej rasie panów. Sowieci na okupowanych terenach rozpoczęli proces budowania komunistycznej utopii, gdzie nie było miejsca na takie wartości jak Bóg, Honor i Ojczyzna.

Mimo różnic ideologicznych, działania najeźdźców wobec narodu polskiego przebiegały wobec podobnego scenariusza. Zarówno Niemcy jak i Sowieci stosowali zasadę odpowiedzialności zbiorowej. Terror okupanta dotykał przedstawicieli wszystkich klas społecznych. Polacy umierali w niemieckich obozach koncentracyjnych oraz w sowieckich Łagrach. Symbolem zła triumfującego w historii stał się obóz w Auschwitz-Birkenau. Męczeństwo Polaków pod okupacją sowiecką określa się mianem Golgoty Wschodu. W zasadzie do dnia dzisiejszego trwa proces szacowania strat spowodowanych drugą wojną światową. Tak - „historia to dziś, tylko cokolwiek dalej”.

Nasza Ojczyzna poniosła również ogromne straty materialne i ekonomiczne. Od pierwszego dnia wojny rozpoczyna się grabież polskiego majątku narodowego. Nasz przemysł był wykorzystywany na potrzeby niemieckiej machiny zbrojeniowej. Mimo głodowych racji żywnościowych więźniowie obozów koncentracyjnych musieli pracować na rzecz III Rzeszy. Polska wieś stała się zapleczem żywnościowym Wermachtu. Za nielegalny ubój groziła kara śmierci. Od siedemnastego roku życia Polacy byli wywożeni na roboty przymusowe.

Polskie doświadczenie II wojny światowej ma wyjątkowy charakter. Rzeczpospolita straciła 32% swojego terytorium. Nasza Ojczyzna poniosła największe straty demograficzne. Sześć milionów obywateli państwa polskiego zginęło, trzy miliony nie wróciło do Ojczyzny. Każdego dnia Polacy walczyli o przetrwanie. Mimo tego zostały utworzone struktury państwa podziemnego, którego zbrojnym ramieniem była Armia Krajowa. Warszawa, stolica naszego państwa, została zniszczona w 80%.

Mimo klęski wrześniowej Polacy walczyli nadal. Szlak polskiego żołnierza prowadził przez Tobruk w północnej Afryce, norweski Narwik, Polacy w czerwcu 1940 roku brali udział w obronie Francji, polscy piloci bronili angielskiego nieba. Biało-czerwona flaga powiewała nad Monte Cassino. To nasi żołnierze wyzwalali miasteczka w północnej Francji i Holandii.

Czas wojny to czas pogardy dla ludzkiego życia. Polski naród wyszedł z tej próby zwycięsko. Naszym obowiązkiem jest pamięć o tych wrześniowych dniach. Jeżeli nie będziemy pamiętać o swoich ofiarach oraz swoich bohaterach wojennych, to będziemy się musieli tłumaczyć z określenia „polskie obozy koncentracyjne”.